Het zal je moeder maar wezen [recensie]
De onderlinge verhoudingen binnen Karins familie komen op scherp te staan wanneer moeder naar een verzorgingshuis moet. Ze is vierentachtig en dementerend. Een deel van haar kinderen overdrijft echter haar ziektebeeld waardoor ze plots op een gesloten afdeling tussen luiers dragende en zwaar verwarde ouderen terechtkomt. Als Karin haar daar helemaal in paniek aantreft, besluit ze moeder, samen met een van haar zussen, te ontvoeren en in haar eigen huis onder te brengen. De rest van de familie is woest. Het is het begin van een ruzie met het lot van moeder als inzet. Maar plots je moeder vierentwintig uur per dag om je heen hebben, blijkt echter ook niet gemakkelijk. Zeker niet als ze denkt dat haar dochter Karin een tante is, en haar zoon een zus.
Recensie:
Een beladen onderwerp beschrijven zonder dat het te zwaar wordt? Dementie is niet iets om luchtig over te doen, maar in deze tragikomedie weet Karin Bruers het verhaal met een lach en een traan te vertellen. Zonder afbreuk te doen aan deze ziekte, weet ze een vrolijke toon te raken…
Het zal je moeder maar wezen
Eerlijk is eerlijk: ik moest persoonlijk wel even wennen aan de schrijfstijl. Dat ligt je of 
niet. Ik had er in het begin wat meer moeite mee. Het is net iets te vertellend, waardoor ik snel afgeleid raakte. Maar naarmate ik verder begon te lezen, wende dat en werd ik toch in het verhaal meegenomen.
In dit boek wordt duidelijk dat de ziekte Alzheimer veel problemen en zorgen met zich meebrengt. De stap om te moeten zeggen dat één van je ouders niet meer alleen kan wonen, is zwaar. Laat staan als alle familieleden het ook nog eens niet met elkaar eens zijn. Bij de familie van Karin loopt de situatie uit de hand wanneer Karin met één van haar zussen een drastisch besluit neemt: ze nemen hun dementerende moeder in huis. En dat zorgt voor veel wrijving binnen de familie. Maar dat het geen makkelijk leven is, wordt ook snel duidelijk…
Het zal je moeder maar wezen – Karin Bruers
Roman, paperback, 208 pagina’s, Lebowski
heen gaan. Hij mag naast zijn baasje zitten voor in het busje. Ze reizen door Japan en bezoeken vrienden uit het verleden en blijven daar slapen. Ze leren nieuwe interessante mensen kennen. Maar na vijf jaar houd het op. Saturo gaat verhuizen maar Nana kan niet mee. Nana mag bij Noriko wonen. Dit bevalt hem niet zo goed maar de reden wordt nu steeds duidelijker. Zal Nana bij Satoru blijven tot het bittere eind zoals hij hem ooit beloofd had?
Alle Thea sister hebben eindelijk hun tentamens allemaal achter de rug. En zijn eigenlijk wel toe aan een nieuw avontuur. Het is dan ook te leuk dat ze worden uitgenodigd om een echte modeshow bij te wonen in Parijs.
moeten ze sluiten. Dit is natuurlijk belachelijk en de sisters zien hier een echte uitdaging in! Want waarom zou iemand dit doen? Tijdens hun zoektocht komen ze erachter, door een uitverkoop van een stoffenwinkel, dat er nog meer winkeleigenaren bedreigd werden en hun winkel moeten sluiten. Ook is het wel erg toevallig dat er een makelaar is die zelfs ook de bankschulden overneemt van de winkeleigenaren als ze het pand aan hem verkopen… Weten ze de deze boef op tijd te stoppen?
De kleine Lewis helpt met inpakken en mag ook een doos met zijn eigen speelgoed meenemen. Bij papa thuis heeft hij ook een eigen kamer en is het fijn. Hij vind het soms wel erg moeilijk om de ene week bij papa te zijn en de andere week bij mama. Hij mist altijd een van zijn ouders en is blij als het zondag is omdat het dan wisseldag is.
Deze keer begint het verhaal met een aanrijding op de fiets waarbij Pepijn, Aisha – door de overige kinderen Bruinoogje genoemd – (weer) ontmoet. Stiekem vindt hij haar erg leuk. Wanneer oma een brief krijgt van een oude jeugdliefde die vraagt of zij naar Tanzania komt voor zijn 75e verjaardag, is dat best een moeilijke keuze. Oma wil heel graag, maar ze heeft vliegangst. De kinderen weten hier wel raad mee en gaan aan de slag. Uiteraard mag verder niemand van het plan af weten. Super spannend natuurlijk… een geheim! Helaas gaat dit niet allemaal even handig en is daar ook nog meneer Goemie die niet van kinderen houdt en al helemaal niet als ze wat in hun schild voeren. Zou het De bende van de Korenwolf lukken om oma van haar vliegangst af te helpen zodat ze naar Willem in Tanzania kan?
Eigen baard is goud waard
Een prachtig dik boek met reisverslagen, persoonlijke verhalen en recepten uit Cambodja. Het is geen traditioneel kookboek, maar meer een boek om te lezen en te genieten van gerechten én eetgewoontes van de inwoners uit Cambodja.
Doordat Frank Alberti fotograaf is, kun je in dit boek ook de meest fantastische kleurenfoto’s vinden over het land, de mensen of maaltijden. Zoals hierboven beschreven is, blijkt dit geen traditioneel, klassiek kookboek te zijn, maar een boek om te lezen zodat je een goed beeld krijgt van het land, de inwoners en de maaltijden.
De prachtige (soms paginavullende) foto’s en de avonturen die de schrijver beleefd heeft tijdens deze reis vond ik erg leuk én leerzaam om te lezen. Achter in het boek staan een aantal mensen genoemd die je kunt ontmoeten wanneer je naar Cambodja zou reizen. Deze mensen hebben hun verhaal eerder verteld in het boek. Zij runnen scholen, natuurparken of geven kookworkshops.
een nieuw hol. Dus gaat hij op zoek naar een nieuwe plek om te 
de vele foto’s is het een compleet en informatief boek. Het zorgt er voor dat iedereen ‘groene vingers’ kan krijgen.
Tussendoor zijn er in het boek korte verhalen opgenomen over plantenliefhebbers. Zij vertellen wat ze doen en wat hun favoriete huisplant is. Deze verhalen zorgen voor een leuke afwisseling. Het boek is voorzien van een uitgebreid register. Hierdoor is alles snel terug te vinden. Het boek leest lekker en door de vele foto’s lijkt het op een woonmagazine, maar dan gericht op binnenplanten. Het ziet er gezellig uit. De opvallende groene zijkant (snede) van het boek is leuk gekozen.