De mensen boven ons [recensie]
In een groot huis in het Londense Chelsea ligt een baby wakker in haar wiegje. Gevoed en verzorgd, wacht ze vrolijk tot iemand haar oppakt.
In de keuken liggen, naast een haastig gekrabbeld briefje, drie lichamen. Ze zijn al enkele dagen dood.
Wie heeft er in de tussentijd voor de baby gezorgd? En waar is diegene gebleven?
Recensie:
Toen ik de samenvatting van dit boek las, was mijn nieuwsgierigheid gelijk gewekt en ik begon dan ook vol enthousiasme aan dit verhaal. Echter bleek deze thriller een anders te zijn dan verwacht…
De mensen boven ons
De eerste twee hoofdstukken zorgen dat ik snel verder lees, want de geheimzinnigheid maakt wel duidelijk dat er iets gaande is. Wat opvalt bij hoofdstuk drie is dat we opeens een stap terug in de tijd maken, naar Chelsea, eind jaren 80. Daarna volgen weer een aantal hoofdstukken in het heden om bij hoofdstuk acht weer 1988 in te duiken. De verhalen uit het verleden lopen steeds iets verder op in jaartal, tot halverwege jaren 90.
De mensen boven ons wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Dat kan soms heel goed uitpakken, maar bij mij was dit niet het geval bij dit boek. De reden? De schrijfstijl én de spanning. Of eigenlijk moet ik zeggen: het ontbreken er van.
Leeservaring
De periodes die afgewisseld worden, de verschillende perspectieven zorgen ervoor dat het een boek is waar je echt wel je gedachte goed bij moet houden. En daar ging het bij mij mis, want ik werd regelmatig afgeleid omdat het verhaal te veel kabbelde. Er zit geen echte spanning in, maar het draait vooral om de psyche van de personages. Die blijven een beetje mysterieus. Wanneer je van psychologische thrillers houdt die draaien om het gedrag van mensen, zit je absoluut goed met dit boek. Dan zal het verhaal je waarschijnlijk ook wel vastgrijpen. Ik moest te vaak even terugkijken of lezen, wat mij dan weer stoorde, want ik wil gewoon lekker doorlezen.
De mensen boven ons – Lisa Jewell
Thriller, paperback, 384 pagina’s, AW Bruna
Alle boeken zijn los van elkaar te lezen. Wie al eerder boeken heeft gelezen uit deze boekenreeks, weet dat Amos Decker een fotografisch geheugen heeft. Is dit je eerste boek? Dan zal ook in dit verhaal duidelijk worden hoe dat komt.
Als lezer lees je wat er gebeurd met de tweede vrouw die is verdwenen op Bonaire. Je leest het verhaal van degene die dit op zijn geweten heeft. In het eerste gedeelte draait het hier vooral om. Het leven van de dader, zijn pogingen om uit handen van de politie te blijven en zijn achtergrond. Dit gedeelte wordt afgewisseld met de vakantie van de Linda, Lex, Luna en Guusje. Uiteraard volgen ze de berichtgeving van de vermiste vrouwen op de voet. Maar dan slaat het noodlot toe en verdwijnt op een avond ook Guusje. Wanhoop en schuldgevoel buitelen over elkaar heen. Want hoe vertellen ze de moeder van Guusje dat hun dochter verdwenen is?
Wanneer er een onbekende man half buiten bewustzijn aangetroffen wordt op het strand, staat iedereen voor een raadsel. Zijn kleding is doorweekt, hij heeft geen schoenen aan en geen portemonnee of iets anders waaruit blijkt wie hij is. Zelf heeft hij ook geen idee… Zijn geheugen lijkt wel helemaal gewist.
mochten zijn. Nietsvermoedend nemen ze afscheid van draagmoeder en kind. Om de volgende ochtend hun meisje op te halen uit het ziekenhuis. Alleen is er dan geen spoor meer van hen beiden. Zelfs het ziekenhuispersoneel weet niet waar Kirsten en baby Emma zijn.
dochter van Jack.
Corfu moet, voelt Tim opnieuw een heerlijk avontuur aankomen. Maar eenmaal op het water blijkt dat dit niet echt een fijne reis wordt. Robert blijkt de grootste verhalen te hebben die samenhangen van onwaarschijnlijkheden. Zo ontdekken al snel dat Robert niet is wie ze dachten dat hij was…
maar twijfelt over haar vriendje wel bij haar past. Ze besluit een tijdje naar Parijs te gaan, waar ze even alle aandacht op zichzelf kan richten. Wellicht dat ze dan er achter komt wat ze wil met Roan. Maar eenmaal in de Franse hoofdstad, loopt alles anders dan verwacht.
niet tippen aan een “echte” Suzanne Vermeer. De verhalen zijn niet echt spannend, zijn redelijk voorspelbaar en door de beperkte lengte per verhaal, komen niet alle verhalen even goed uit de verf. Gewoon een lekker boekje voor tussendoor: eentje waar je niet met je hoofd bij hoeft te blijven en het ook niet erg is als je tussendoor gestoord wordt.
Omdat je al snel weet wat er jaren geleden is gebeurd, is het alleen wachten op de ontknoping van alles wat na de sloop van de schoolmuur zal komen. Zijn de laatste vrije dagen van de vrienden geteld?