Het reservaat [recensie]
In Super City is iedereen happy. Of toch niet?
De Nieuwe Tijd. Sunny woont in het oppermachtige Super City, waar de Happy Council ervoor zorgt dat iedereen happy en tevreden is. Maar als Sunny’s oma op een dag zomaar verdwijnt, ontdekt ze dat niet alles is wat het lijkt.
Wanneer Sunny met de andere veertienjarigen deelneemt aan de Challenges, komt ze voor het eerst buiten de streng bewaakte grens van Super City. Ze raakt geïntrigeerd door de gevaarlijke wereld achter het hek: het Reservaat. Een uitgestrekt woud vol mysterie, waar ze een ‘unhappy’ ontmoet die een onverklaarbare aantrekkingskracht op haar heeft. Vragen beginnen door Sunny’s hoofd te spoken. Waar hoort ze eigenlijk thuis?
Recensie:
Het verhaal begint met een inleiding: iemand die luister naar het slaap-leerprogramma van de Nieuwe Tijd. Een pagina later start het hoofdstuk met de volgende tekst:
“Wij huilen niet, wij pruilen niet, wij kijken altijd blij…”
De kinderen achter mij zingen geestdriftig. Ik probeer in de maat mee te zingen:
“Wij dienen voor de Happy Council, samen zij aan zij.”
Het reservaat
Het geheel voelt voor mij als lezer meteen beklemmend en geïndoctrineerd aan. Er heerst een soort gemaakte blijheid en wanneer ik verder lees is dat precies wat het is. Want in Super City (ja zo heet de stad echt) is iedereen altijd blij, daar zorgt de Happy Council wel voor. Het blijkt ook al snel een streng afgebakende plek te zijn. Een reservaat die van de buitenwereld wordt afgescheiden met een hek. Je vraagt je als lezer meteen af: wat speelt er zich buiten de hekken van Super City af? En wanneer hoofdpersonage Sunny een ‘unhappy’ ontmoet, begint ze ook over meer dingen na te denken. Ze kijkt letterlijk verder dan de grens van Super City en de mensen die daar wonen.
Leeservaring
Ik vind het beoordelen van dit boek een beetje lastig. Science Fiction is al niet echt mijn ding en dit is een jeugdboek. En ik heb persoonlijk niets met het verhaal. De personages blijven oppervlakkig en het gemaakte “wij zijn allemaal blij” werkt een beetje op mijn zenuwen. Er wordt redelijk veel gebruik gemaakt van dialogen en dus moet je het niet erg vinden om echt gesprekken te lezen en dus dat af en toe een lading zinnen tussen aanhalingstekens staan. Dit zorgt dat het verhaal wat minder vloeiend loopt.
Qua schrijfstijl past het wel echt bij de jeugd, dus ik wijd dat maar gewoon aan mijn leeftijd. Ik denk dat jeugdige lezers nog wel snel mee gaan met de gemaakte blijheid. De ontmoeting met een ‘unhappy’ zorgt er voor dat Sunny gaat nadenken over wie zij nu precies is en dat sluit juist weer goed aan bij de belevingswereld van kinderen.
Al met al denk ik dat dit boek wel een aantrekkelijk boek is voor kinderen in de leeftijd 10 t/m 12 jaar. Het neemt je mee naar een compleet andere wereld en de jeugd zal ongetwijfeld genieten van het moment dat Sunny op ontdekkingstocht gaat naar wat zich buiten de grenzen van Super City afspeelt.
Het reservaat – Barbara Jurgens
Zelf Lezen, hardcover, 240 pagina’s, Moon Uitgevers
Recensie:
De grote vraag is: nu het zo goed klikt tussen de jongens, zal Ari nog wel weg willen uit het dorp? En is het mogelijk dat er liefde opbloeit tussen hen? Net op het moment dat je niets liever wil dan verder lezen, is het boek uit. En helaas, helaas… Je moet nog tot september wachten op het tweede deel!
Geduldig zitten Rip en Rouw in de wachtkamer te wachten totdat Tandarts Bibberbeet de deur open doet. Hij vraagt wie er aan de beurt is. Tja, er zitten maar twee kinderen te wachten, dus wie denk je zelf? In plaats van hen binnen te laten, gaat de deur weer dicht want de kamer moet tip top in orde zijn omdat het de eerste keer is dat het tweetal hier komt. Het is ontzettend grappig om te zien wanneer de kinderen eindelijk binnen mogen komen. Wat is er met de praktijkruimte gebeurd? Zowel in de tekst als tekeningen merk je dat het een klein beetje griezelig is, vooral erg vreemd, maar het is zo absurd dat het ontzettend grappig is.
Een groepje vrienden hebben een geweldig plan bedacht: ze gaan een weekendje doorbrengen in een vakantiehuisje. Maar dan niet door eentje te huren, maar in te breken op een vakantiepark. Door stiekem een gat te knippen in het hek om het bungalowpark heen, weten ze ongezien op het terrein te komen. Om vervolgens een huisje open te breken en hun intrek te nemen. Alleen blijkt al snel dat er iemand is die duidelijk vind dat de groep zich niet naar behoren gedraagt. Ze moeten zich rot schamen en om dat duidelijk te maken, gaat iemand heel erg ver! Maar hoe kun je iets goedmaken, wanneer je geen idee hebt waarom iemand boos op je is? Zullen de vrienden ontdekken wie er achter de griezelige gebeurtenissen zit?
el bij dit boek. Het is best een pittig onderwerp voor de doelgroep, maar het is wel met zorg en aandacht geschreven. Het zal een beetje per kind verschillen wanneer ze aan dit beladen boek toe zijn. Want ook al is het fictie, we krijgen vroeg of laat allemaal met de dood te maken. En het is mooi om te zien dat duidelijk gemaakt wordt dat iedereen op zijn of eigen manier rouwt. Dat er geen goede of slechte manieren zijn om met het verlies van een dierbare om te gaan. Maar – ook al wordt in het verhaal beschreven dat dit echt niet zo is – het voelt wel een beetje alsof de robot de plaats van iemand inneemt. En dat vind ik niet zo passen bij een boek voor die leeftijd. Daar plaats ik meteen ook de kanttekening bij dat ik mij er bewust van ben dat ik er als volwassene wellicht wat anders naar kijk. Dat de doelgroep dat wellicht helemaal niet zo ervaart.
Het boek onderscheid zich op veel manieren van andere boeken. Te beginnen bij het begin. Bij hoofdstuk 0. Want waar andere boeken dit getal overslaan, doen ze daar in Domperdorp niet aan. En kinderen die gek worden van hun ouders zullen al snel verder willen lezen wanneer ze eenmaal begonnen zijn. Want Bregje stelt zich aan de lezer voor. Bregje is de oprichtster van S.O.O.P. wat staat voor Slachtoffers van Overbezorgde Ouders Praatgroep. Nou, als je daarmee de aandacht van kinderen niet trekt…
Stephan Pastis is bekend van de Flip Fiasco boeken, dus als je die met plezier hebt gelezen, zul je ongetwijfeld ook enorm kunnen lachen om de boekenreeks Domperdorp.
Recensie:
Regen ontmoet coloriet Wilg en Distel en een gewoon meisje Bloesem dat op zoek is naar haar verdwenen broertje Vlam, die ook coloriet is. Het feit dat colorieten bijzondere gaven hebben maakt dat veel mensen bang van hen zijn. En daardoor zijn er veel colorieten verdwenen. Het trio probeert Vlam en de andere colorieten te vinden. Al zal het niet eenvoudig zijn.
Maar de gewonde vogel is maar een klein probleem dat het meisje heeft. Wanneer bekend wordt gemaakt dat er een menselijk offer moet komen, komt de vechtlust van Metzi pas echt naar boven. Haar broertje en een andere jongen moeten in twee teams tegen elkaar strijden. Wie het balspel tlachtli verliest, zal geofferd worden. Het is een spel dat alleen maar verliezers kent en dan steekt. Want hoezeer Metzi wil strijden voor haar broertje, de andere jongen wil ze liever ook niet als offer zien… Zal het Metzi lukken om te voorkomen dat er iemand geofferd wordt?
Recensie:
nog aantrekkelijker. Heerlijk leesboek en het duo leent zich zeer goed voor een boekenreeks. Het zou leuk zijn wanneer er nog veel meer boeken zouden verschijnen over dit duo.
