De verhalen van de mensen van de ambulance [recensie]
Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week zetten de mensen van de ambulance zich in om zorg te geven aan wie dat nodig heeft. In deze bundel vertellen ambulanceverpleegkundigen, -chauffeurs en meldkamercentralisten de verhalen over wat ze meemaken: van heftige reanimaties tot hartverwarmende patiënten en van bizarre ongevallen tot aangrijpende 112-gesprekken. Ze worden geconfronteerd met lief en leed, hoogoplopende emoties, paniek en soms vreemde situaties, maar vooral met mensen en hun verhalen.
Recensie:
De gezondheidszorg is een onderwerp waar ik interesse voor heb. Niets voor niets werk ik zelf ook in deze sector. De verhalen van de mensen van de ambulance is een dikke bundel boordevol ervaringen van ambulancemedewerkers. Meldkamercentralist, ambulancechauffeur, zorgambulancebegeleider en ambulanceverpleegkundige.
De verhalen van de mensen van de ambulance
Belangrijk om te weten voordat je dit boek aanschaft is dat deze omnibus slechts elf nieuwe verhalen bevat. De rest is eerder verschenen in de verhalenbundels De mensen van de ambulance en Verhalen uit de ambulance.
Leeservaring
LeeservaringIk had de eerdere verschenen boeken nog niet gelezen, dus voor mij zijn alle verhalen nieuw. En hoewel het een aardig dik boek is, pak je hem toch snel tussendoor op. Het is ideaal om even een paar verhalen te lezen en daarna het boek weer even aan de kant te leggen.
De onderwerpen zijn divers: van A1 meldingen waarbij letterlijk elke seconde telt, tot rustige klusjes zoals het zetten van een euthanasienaald. Bij dat laatste hebben de medewerkers van de ambulance ook echt tijd voor de patiënt en dat levert vaak mooie verhalen op. Maar ook ben je deelgenoot van de schrijnende situaties die zij tegen komen tijdens hun werk. Gelukkig is er ook tijd voor humor, wat de boel weer wat luchtiger maakt.
Juist de diversiteit aan verhalen zorgt er voor dat het een prettige bundel is om te lezen. Een boek met een lach en een traan. Ook wordt er diverse keren uitgesproken wat het nadeel is van hun “vluchtige” werk. Ze brengen mensen naar het ziekenhuis, maar weten meestal niet hoe het afgelopen is met de patiënt. Ik vind het mooi dat dit ook bespreekbaar wordt gemaakt, want ik kan mij voorstellen dat het soms echt nodig is voor de afsluiten van een casus. Sommige dingen hakken er nu eenmaal hard in en dan is niets weten best frustrerend lijkt mij.
De verhalen van de mensen van de ambulance (▶bol) – Mariëtte Middelbeek
Non-Fictie, paperback, 397 pagina’s, Uitgeverij Marmer
*Dit boek ontving ik als recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
(podcast) of een playbutton (video). En dan komen sommige verhalen écht heel goed binnen. Zoals het filmpje van de dementerende vrouw die samen met Stef Zie ik de lichtjes van de Schelde zong en zo weer rustig werd. De interactie die ik daar zag bezorgde mij toch wel even kippenvel. En daarin zie je in één moment dat de auteur een hulpverlener in hart en nieren is.
