In Super City is iedereen happy. Of toch niet?
De Nieuwe Tijd. Sunny woont in het oppermachtige Super City, waar de Happy Council ervoor zorgt dat iedereen happy en tevreden is. Maar als Sunny’s oma op een dag zomaar verdwijnt, ontdekt ze dat niet alles is wat het lijkt.
Wanneer Sunny met de andere veertienjarigen deelneemt aan de Challenges, komt ze voor het eerst buiten de streng bewaakte grens van Super City. Ze raakt geïntrigeerd door de gevaarlijke wereld achter het hek: het Reservaat. Een uitgestrekt woud vol mysterie, waar ze een ‘unhappy’ ontmoet die een onverklaarbare aantrekkingskracht op haar heeft. Vragen beginnen door Sunny’s hoofd te spoken. Waar hoort ze eigenlijk thuis?

Recensie:
Het verhaal begint met een inleiding: iemand die luister naar het slaap-leerprogramma van de Nieuwe Tijd. Een pagina later start het hoofdstuk met de volgende tekst:

“Wij huilen niet, wij pruilen niet, wij kijken altijd blij…”
De kinderen achter mij zingen geestdriftig. Ik probeer in de maat mee te zingen:
“Wij dienen voor de Happy Council, samen zij aan zij.”

Het reservaat

Het geheel voelt voor mij als lezer meteen beklemmend en geïndoctrineerd aan. Er heerst een soort gemaakte blijheid en wanneer ik verder lees is dat precies wat het is. Want in Super City (ja zo heet de stad echt) is iedereen altijd blij, daar zorgt de Happy Council wel voor. Het blijkt ook al snel een streng afgebakende plek te zijn. Een reservaat die van de buitenwereld wordt afgescheiden met een hek. Je vraagt je als lezer meteen af: wat speelt er zich buiten de hekken van Super City af? En wanneer hoofdpersonage Sunny een ‘unhappy’ ontmoet, begint ze ook over meer dingen na te denken. Ze kijkt letterlijk verder dan de grens van Super City en de mensen die daar wonen.

Leeservaring

Ik vind het beoordelen van dit boek een beetje lastig. Science Fiction is al niet echt mijn ding en dit is een jeugdboek. En ik heb persoonlijk niets met het verhaal. De personages blijven oppervlakkig en het gemaakte “wij zijn allemaal blij” werkt een beetje op mijn zenuwen. Er wordt redelijk veel gebruik gemaakt van dialogen en dus moet je het niet erg vinden om echt gesprekken te lezen en dus dat af en toe een lading zinnen tussen  aanhalingstekens staan. Dit zorgt dat het verhaal wat minder vloeiend loopt.
Qua schrijfstijl past het wel echt bij de jeugd, dus ik wijd dat maar gewoon aan mijn leeftijd. Ik denk dat jeugdige lezers nog wel snel mee gaan met de gemaakte blijheid. De ontmoeting met een ‘unhappy’ zorgt er voor dat Sunny gaat nadenken over wie zij nu precies is en dat sluit juist weer goed aan bij de belevingswereld van kinderen.

Al met al denk ik dat dit boek wel een aantrekkelijk boek is voor kinderen in de leeftijd 10 t/m 12 jaar. Het neemt je mee naar een compleet andere wereld en de jeugd zal ongetwijfeld genieten van het moment dat Sunny op ontdekkingstocht gaat naar wat zich buiten de grenzen van Super City afspeelt.

Het reservaat – Barbara Jurgens
Zelf Lezen, hardcover, 240 pagina’s, Moon Uitgevers