Hannah is achtentwintig jaar wanneer haar moeder een ongeluk krijgt, met spoed naar het ziekenhuis wordt gebracht en nooit meer wakker wordt. Haar eerste instinct? Haar moeder bellen. Terwijl Hannah de rots in de branding voor haar emotioneel instabiele vader en chaotische zusje moet zijn, leert ze cruciale levenslessen die haar moeder haar nooit verteld heeft, zoals:

– Hoe je een begrafenis plant
– Hoe je een plafond schoonmaakt
– Hoe je de confrontatie met je angsten aangaat
– Hoe je op een tandem rijdt
– Hoe je moeder moet zijn

Recensie:
Een boek waar ik vol enthousiasme in begon: Eigenlijk helemaal niet goed. De tegenstelling in de titel én de korte beschrijving op de cover maakten mij erg nieuwsgierig.

Eigenlijk helemaal niet goed

Zodra ik begon te lezen, merkte ik het al. Eigenlijk helemaal niet goed is een soort dagboek, of in ieder geval in deze vorm geschreven. Dat betekent ook dat het verhaal beschreven wordt vanuit het ik-perspectief. En dan de vertellende-ik, dus in de verleden tijd. Daar valt iets voor te zeggen, maar het lastige aan dit soort verhalen vind ik de balans. Hoe vertel je iets zonder veelvuldig het woordje ik in je zinnen te gebruiken? In sommige gedeeltes van de tekst kwam zo vaak ik voor dat ik er een beetje kriebelig van werd. En dat had zeker invloed op mijn leesplezier.

Jammer! Want het verhaal op zich vind ik echt wel lezenswaardig. Een boek waar je herkenning in kunt vinden, maar dat ook tot steun kan zijn. Want vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met het verlies van een dierbare. Het gevoel alsof de grond onder onze voeten weggeslagen is.

Eigenlijk helemaal niet goed – Amy Lavelle
Roman, paperback, 336 pagina’s, The house of Books