Hallo, hallo, wie brult daar zo? [recensie]
Roooaar!
Door het huis klinkt een harde brul.
Kleintje Beer schrikt. Is het Leeuw, of Krokodil, of Koe, of Aap?
Allemaal vinden ze dat ze het mooiste lawaai maken.
‘Nee!’ fluistert Kleintje Beer. ‘Luister maar… het komt van dáár!’
‘Hallo, hallo… wie brult daar zo?’
Recensie:
Een vrolijk prentenboek over Kleine Beer die op zoek gaat naar wie of wat er zo brult. Ben je ook zo nieuwsgierig? Ga dan mee op zoek!
Hallo, hallo, wie brult daar zo?
Wat meteen opvalt bij dit prentenboek is de kaft die enigszins zacht aanvoelt maar wel hardcover is. De illustraties die je op de kaft ziet, zijn kenmerkend voor heel het boek. Ze zijn kleurrijk en erg amusant getekend. Vanaf de eerste pagina worden kinderen nieuwsgierig, want je wil toch echt graag weten wie of wat dat geluid maakt.
Het verhaal gaat over Kleine Beer die geschreeuw hoort en zich afvraagt van wie dat geluid afkomstig is. Hij gaat op zoek. Telkens als hij denkt dat hij het ontdekt heeft, maar het toch niet is, neemt hij degene mee op zoektocht. Aan het einde van het boek heeft hij het ontdekt. Misschien heb jij het ook wel eens gehoord in je huis.
Dit prentenboek is zeer handig voor kinderen die een broertje of zusje krijgen. Ze worden op een speelse manier voorbereidt op geluiden die een baby (in dit geval een baby beer) kan maken.
De combinatie van de kleurrijke en grappige illustraties met de tekst zorgen voor een amusant verhaal. Doordat de schrijver ook een aantal regels op alle pagina’s terug laat komen, kan het kindje deze al snel zelf ‘meelezen’ (zeggen) omdat het zo vaak herhaald is. Het is niet alleen het verhaal dat kinderen aanspreekt, maar zeker ook de prenten. Er is zoveel te zien. Dit prentenboek wordt vast en zeker vaker uit de kast gehaald om te lezen.
Hallo, hallo, wie brult daar zo? – Harmen van Straaten
Prentenboek, hardcover, 24 pagina’s, Leopold
Uitproberen: dat was natuurlijk wel erg leuk. Helaas nam het testpanel de naam Yellies zeer serieus en werd er dus behoorlijk gegild. De één nog harder dan de ander. Daarna was het zaak een slachtoffer te vinden, die ze de stuipen op het lijf konden jagen. En daar ging het toch een klein beetje mis. Door het opvallende gekleurde uiterlijk, zie je van een afstand dat het om een speelgoeddier gaat. Daardoor was de grap – lees: de grootste paniek – niet aanwezig. Het testpanel was het er over eens dat ze liever een zwarte harige spin hadden gehad, zodat deze echt leek op een harige vogelspin. Ik vermoed dat de spin wellicht nog wel een keer een metamorfose krijgt en zwart wordt gemaakt. En natuurlijk wordt er lang genoeg gewacht tot iedereen de spin alweer vergeten is. En dan… Gillen maar!
Wij zijn hier in huis de tijd van 
schattig om te horen. De geluiden en het lopen zorgen voor nog speelvreugde bij de kinderen natuurlijk. En spelen de kinderen er een tijdje niet mee, dan misstaan ze zeker ook niet als decoratie op de kinderkamer!