Je bent om op te eten! [recensie]
Dag lief monsertje van me… Grrr, wat hou ik toch van jou!
Eerst knabbel ik aan je grote teen…
Met dit handpop-boek wordt naar bed gaan een feest!
Recensie:
Voor alle voorlezers én kindjes die dol zijn op voorlezen: zo wordt naar bed gaan een feestje! Je bent om op te eten! is een heerlijk prentenboek met een ondeugende handpop in één. Gegarandeerd succes bij de kinderen.
Je bent om op te eten!
Met dit soort prentenboeken zou je het bijna jammer vinden dat je geen jonge kinderen meer in huis hebt. Want Je bent om op te eten! is een prentenboek waar je heerlijk mee los kunt gaan als ouder. En waar kinderen ongetwijfeld dol op zullen zijn.
Leeservaring
LeeservaringIk zie het al helemaal voor mij wanneer ik dit boek bekijk en het verhaal ga lezen. Het verhaal is eenvoudig en wordt mooi in beeld gebracht. Er zijn een paar kleine monstertjes die naar bed moeten en het grote, groene monster blijft vooral één ding herhalen: “Je bent om op te eten!”
De minimonstertjes dagen hem op elke bladzijde uit en vluchten dan snel weg. En het happende monster gaat er natuurlijk achteraan. De herkenning zal ongetwijfeld groot zijn en tot hilariteit leiden. En las voorlezer kun jij je heerlijk uitleven en net zoveel happen naar de kleintjes als jij zelf wilt. Het zal ongetwijfeld een dolle boel worden, zeker de eerste keren dat je dit verhaaltje voorleest. Maar ook zal het bij velen een lievelingsverhaaltje worden.
Stevige kartonnen bladzijden zorgen er voor dat het boek tegen een stootje kan. Ook wel belangrijk aangezien de pagina’s elke keer met omslaan langs de handpop gaan.
Je bent om op te eten! (▶bol)
(Of koop lokaal ▶Libris)
Auteur: Harmen van Straaten
Illustator: Harmen van Straaten
Genre: prentenboek
Pagina’s: 10
ISBN: 9789025887063
Uitgeverij: Leopold
Release-Datum: 28 augustus 2024
*Dit boek ontving ik als recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
Recensie:
Recensie:
Recensie:
Muis houdt van klimmen in bomen, maar er wonen ook veel dieren in. Verschillende bladeren komen voorbij van bomen die wij eigenlijk allemaal wel kennen zoals esdoorn, eik en kastanje. Ook laat Muis zien dat het leuk is om een schilderij te maken van gevonden bladeren. Ontzettend leuk dat om na het lezen dus ook met je kindje naar buiten te gaan om ook spullen te zoeken voor zo’n mooi herfstschilderij.
De poes van de tante van Olivia is altijd heerlijk aan het spelen en in de buurt van zijn baasje. Maar als Olivia op bezoek is… is hij opeens spoorloos verdwenen. Olivia zoekt overal, maar ze kan de kat niet vinden. Zie jij hem wel?
Recensie:
Leeservaring
Een verhaal dat zich afspeelt op een school. Maar geen gewone school. Hoewel Nova en Henry denken dat deze – net zoals de meeste scholen – supersaai is, blijkt het tegendeel waar te zijn. De leerlingen die hier zitten hebben allemaal een speciale gave: ze kunnen praten met katten!
De vormgeving van het boek is aantrekkelijk. Een sierlijk kader om de tekst en elk hoofdstuk begint met een portret van een kat. Af en toe kom je een paginagrote zwart wit tekening tegen. Mijn inziens zijn deze illustraties goed verdeeld over het boek, zodat het de hoeveelheid tekst even breekt. Lettertype en formaat zijn prettig leesbaar.
De hoofdstukken zijn prima qua lengte, waardoor het eenvoudig is om af en toe een hoofdstuk tussendoor te lezen. Wat fijn is voor de iets mindere fanatieke lezers.
Recensie:
Leeservaring
Recensie:
Het verhaal is in begrijpelijke taal geschreven. Voor de kinderen die zelf lezen heeft het boek een prettig lettertype en formaat. Elke zin begint op een nieuwe regel, wat het lezen vergemakkelijkt. De kleurrijke tekeningen zorgen voor een aangename lay-out en brengen het verhaal op mooie wijze in beeld. Of dit nu je eerste of vijfentwintigste Dolfje Weerwolfje boek is: met auteur Paul van Loon weet je zeker dat het een fantastisch avontuur is!
el bij dit boek. Het is best een pittig onderwerp voor de doelgroep, maar het is wel met zorg en aandacht geschreven. Het zal een beetje per kind verschillen wanneer ze aan dit beladen boek toe zijn. Want ook al is het fictie, we krijgen vroeg of laat allemaal met de dood te maken. En het is mooi om te zien dat duidelijk gemaakt wordt dat iedereen op zijn of eigen manier rouwt. Dat er geen goede of slechte manieren zijn om met het verlies van een dierbare om te gaan. Maar – ook al wordt in het verhaal beschreven dat dit echt niet zo is – het voelt wel een beetje alsof de robot de plaats van iemand inneemt. En dat vind ik niet zo passen bij een boek voor die leeftijd. Daar plaats ik meteen ook de kanttekening bij dat ik mij er bewust van ben dat ik er als volwassene wellicht wat anders naar kijk. Dat de doelgroep dat wellicht helemaal niet zo ervaart.