Araya [recensie]
In Araya gaat het gelijknamige hoofdpersonage op zoek naar zichzelf in een land dat haar compleet vreemd is, waar ze de taal niet spreekt en geen vrienden heeft. Tot ze Mariko ontmoet, die haar meesleurt in de ondergrondse jongerencultuur van het bruisende Bangkok. Hun vriendschap betekent gauw de wereld voor Araya, tot die plotsklaps instort.
Recensie:
Hoewel beeldromans niet mijn voorkeur hebben, was ik toch nieuwsgierig naar het verhaal over Araya. Een Belgisch meisje dat na het overlijden van haar vader in een compleet andere wereld terecht komt. Ze verhuist naar haar moeder in Thailand. Zij spreken elkaars taal niet, maar dat is wel één van de kleinste problemen die ze ondervindt aan de andere kant van de wereld.
Araya
Net haar vader verloren en nu gaan wonen in een compleet ander land met andere gebruiken. Dat zij geen Thais spreekt en haar moeder amper Nederlands, helpt niet echt. De man waarmee haar moeder samen woont, is een nare vent. En de cultuurverschillen enorm. Gelukkig is er ook plaats voor positiviteit: Mariko. Zij wordt een echte vriendin en neemt Araya mee in het bruisende leven van Bangkok. Een hechte vriendschap groeit, maar er spelen ook vragen op. Want Araya worstelt met haar gevoelens…
Leeservaring
De hoeveelheid tekst is minimaal en de tekeningen voeren de boventoon. Toch zul je als fervent lezer, snel vooral letten op de tekst. Wat jammer is, want de prenten laten ontzettend veel zien, maar soms moet je er wel de tijd voor nemen. En eerlijk is eerlijk: dat had ik het grootste gedeelte van de tijd niet. Gewoon omdat een beeldroman niet mijn favoriete genre is en het verhaal zich echt wel richt op jongeren die hun geaardheid aan het ontdekken zijn. Dus in dat opzicht ben ik in meerdere opzichten niet de doelgroep waar het verhaal zich op richt.
Voor jongeren denk ik wel (h)eerlijk leesvoer.
Araya (▶bol) – Christina De witte
Beeldroman, paperback, 240 pagina’s, Pelckmans
