Het zal je moeder maar wezen [recensie]
De onderlinge verhoudingen binnen Karins familie komen op scherp te staan wanneer moeder naar een verzorgingshuis moet. Ze is vierentachtig en dementerend. Een deel van haar kinderen overdrijft echter haar ziektebeeld waardoor ze plots op een gesloten afdeling tussen luiers dragende en zwaar verwarde ouderen terechtkomt. Als Karin haar daar helemaal in paniek aantreft, besluit ze moeder, samen met een van haar zussen, te ontvoeren en in haar eigen huis onder te brengen. De rest van de familie is woest. Het is het begin van een ruzie met het lot van moeder als inzet. Maar plots je moeder vierentwintig uur per dag om je heen hebben, blijkt echter ook niet gemakkelijk. Zeker niet als ze denkt dat haar dochter Karin een tante is, en haar zoon een zus.
Recensie:
Een beladen onderwerp beschrijven zonder dat het te zwaar wordt? Dementie is niet iets om luchtig over te doen, maar in deze tragikomedie weet Karin Bruers het verhaal met een lach en een traan te vertellen. Zonder afbreuk te doen aan deze ziekte, weet ze een vrolijke toon te raken…
Het zal je moeder maar wezen
Eerlijk is eerlijk: ik moest persoonlijk wel even wennen aan de schrijfstijl. Dat ligt je of niet. Ik had er in het begin wat meer moeite mee. Het is net iets te vertellend, waardoor ik snel afgeleid raakte. Maar naarmate ik verder begon te lezen, wende dat en werd ik toch in het verhaal meegenomen.
In dit boek wordt duidelijk dat de ziekte Alzheimer veel problemen en zorgen met zich meebrengt. De stap om te moeten zeggen dat één van je ouders niet meer alleen kan wonen, is zwaar. Laat staan als alle familieleden het ook nog eens niet met elkaar eens zijn. Bij de familie van Karin loopt de situatie uit de hand wanneer Karin met één van haar zussen een drastisch besluit neemt: ze nemen hun dementerende moeder in huis. En dat zorgt voor veel wrijving binnen de familie. Maar dat het geen makkelijk leven is, wordt ook snel duidelijk…
Het zal je moeder maar wezen – Karin Bruers
Roman, paperback, 208 pagina’s, Lebowski