Dit is het verhaal van Peggy Hillcoat, in 1975 acht jaar oud. Tijdens de zomer van dat jaar gaat ze vaak kamperen met haar vader, luistert ze eindeloos naar haar favoriete plaat van The Railway Children en naar het betoverende pianospel van haar moeder.

Na een familiecrisis die Peggy pas veel later zal begrijpen, neemt haar vader James, een zogenaamde ‘survivalist’, haar mee van Londen naar een hut ergens diep in de bossen van Europa. Hij vertelt Peggy dat de wereld is vergaan. Ze zullen met zijn tweeën moeten zien te overleven. En zo bestaat haar leven ineens alleen nog uit een zelfgebouwde piano die geen geluid maakt, een bos waarin alles wat groeit, gebruikt wordt om van te leven en een klein houten huisje dat Alles is.
Negen jaar lang is Peggy voor de buitenwereld verdwenen.

Recensie:
De flaptekst zoals die hierboven staat, sprak mij erg aan. Vol enthousiasme begon ik dus te lezen in Onze eindeloze dagen. Echter had ik wel wat last om door de eerste hoofdstukken heen te komen. Ik kan niet precies de vinger er op leggen waar dat aan lag, maar ik denk dat het in ieder geval deels kwam door de schrijfwijze. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-vorm en de tekst is – naar mijn mening – af en toe iets te vertellend. Maar getriggerd door de flaptekst, besloot ik toch door te lezen en daar heb ik geen spijt van.

In eerste instantie is Peggy nog samen met haar ouders, al is vanaf het begin haar vader wel druk bezig met een schuilkelder. Hij maakt er ook een plek voor buurman, iets wat niet naar de zin is van zijn vrouw. Wanneer ik dit gedeelte voorbij ben en Peggy en haar vader – een retreater – alleen op de wereld lijken te zijn, lezen de hoofdstukken ook vlotter en is het boek bijna niet meer weg te leggen. Uiteraard zijn Peggy en har vader niet de enige twee overlevenden op de wereld, maar dat is wel wat Peggy gelooft omdat haar vader haar dit heeft verteld. Ergens in een hut, midden in de bossen, beginnen ze een nieuw leven. Bij aankomst in de hut is er echt werkelijk niet en de staat van het huisje is ook niet geweldig. Vanaf nu zullen ze moeten overleven met alles wat de natuur hen biedt. Een strenge winter maakt het leven in de hut erg zwaar.

Op een dag ontdekt Peggy dat zij en haar vader niet de enige twee overlevenden zijn. In het bos ziet ze toch echt iemand anders lopen. Wie is die man en weet haar vader dat er meer leven is dan hij zegt? Peggy besluit deze geheimzinnige man verborgen voor haar vader te houden.

In Onze eindeloze dagen  maak je de ontwikkeling van Peggy mee. Van achtjarig meisje tot een jongvolwassene. Negen jaar lang leeft Peggy afgesloten van de rest van de wereld, maar dan komt de dag dat ze weer in de bewoonde wereld treedt. Dit gaat eigenlijk net zo snel als dat haar vader – hals over de kop – de bewoonde wereld met haar verliet. Eenmaal terug in de buitenwereld pakt Peggy het normale leven eigenlijk vrij snel weer op. Naar mijn mening iets te snel om nog geloofwaardig te zijn. Wanneer je bijna tien jaar als einzelgänger hebt geleefd, zou je mijn inziens toch meer moeite hebben om het gewone leven, omringd met mensen weer op te pakken en keert ze terug naar Londen. Ondanks de lastige start en het iets te rooskleurige einde is Onze eindeloze dagen  wel een schitterend verhaal om te lezen.

Onze eindeloze dagen – Claire Fuller – ISBN 9789022960561
Roman, paperback, 320 pagina’s, A.W. Bruna